چهار سال قبل در چنین روزهایی مرد کلید به دست با وعده هایی همه ما را سر کار گذاشت و بی تدبیری اصولگرایان در آن رقابت باعث شد ناخواسته رئیس جمهور شود و امروز بعد از گذشت یک دوره از ریاستش بر جمهور، نگفتم نگفتم هایش موجب خنده های تلخ ملت شده است.

در میان این شش کاندیدا، قاعدتا نباید به رئیس جمهور سابق! رای داد. چرا که آزموده را آزمودن خطاست.

نسبت به آقایان میرسلیم و هاشمی طبا نیز شناخت کمتری وجود دارد و فکر نمی کنم کسی توقع داشته باشد این بزرگواران رئیس جمهور شوند.

می ماند آقایان رئیسی، جهانگیری و قالیباف. از نظر کار اجرایی جهانگیری و قالیباف تقریبا یکسان هستند و هردو زرنگ و کاری. اما از نظر مبانی فکری هر دو تکنوکرات محسوب می شوند؛ اگرچه جناب قالیباف رویکردهای انقلابی دارند؛ برخلاف جناب جهانگیری که در دولت روحانی همه کاره بوده اند و ظاهرا همین مواضع ذلیلانه دولت با طرف خارجی و متکبرانه با طرف داخلی را می خواهند دنبال کنند.

در مورد جناب رئیسی ابتدا این نکته را متذکر شوم که فهم و اطلاع کافی از قوانین موجود، نقطه مثبت یک رئیس دولت محسوب می شود، چرا که رئیس جمهور قرار است مجری قانون باشد و در ایران قوانین بر زمین مانده مفید فراوان است. ایشان با توجه به سوابق کاری در قوه قضاء، از اطلاعات خوبی در این زمینه برخوردارند. از طرف دیگر فردی سختکوش و البته محکم در برابر مفاسد به نظر می رسند و همچنین طرفدار محرومان که این موارد برای ملت و رهبرشان اموری مهم و قابل اتکاء محسوب می شوند. نکته مثبت دیگری که ایشان دارند تاکیدشان بر وحدت و فراجناحی عمل کردن است. بعد از خاتمی، احمدی نژاد بود و پس از دو دوره اینطرف و آنطرف شدن، نوبت به اعتدال رسید. اما اعتدال روحانی به سمت بیرون کج شد و حال نیاز به اعتدالی درون گرا و برون نگر داریم.

در یک جمع بندی می توان گفت اگرچه عملکرد و مدل فکری جناب قالیباف بچه پولداری محسوب می شود اما با توجه به بن مایه انقلابی ایشان می توانند معاون اولی خوب برای جناب رئیسی باشند.

به امید سربلندی و موفقیت ملت ایران در همه عرصه ها. در مورد اتفاق افتادن مصلحت، از دعا کردن غافل نشویم.