سلامی چو بوی خوش آشنایی                بدان مردم دیده روشنایی(1)

درودی چو نور دل پارسایان                   بدان شمع خلوتگه پارسایی(2)

نمی بینم از همدهان هیچ بر جای           دلم خون شد از غصه ساقی، کجایی

زکوی مُغان رخ مگردان که آنجا              فروشند مِفتاحِ مشکل گشایی(3)

مِیِ صوفی افکن کجا می فروشند            که در تابم از دست زهد ریایی(4)

عروس جهان گرچه در حد حسن است       ز حد می برد شیوه بی وفایی(5)

دل خسته من گرَش همتی هست            نخواهد ز سنگین دلان میومیایی(6)

مرا گر تو بگذاری ای نفس طامع!            بسی پادشاهی کنم در گدایی

بیاموزمَت کیمیای سعادت                      زهم صحبتِ بد، جدایی جدایی

مکن حافظ از جور دوران شکایت            چه دانی تو ای بنده، کار خدایی

رفیقان چنان عهدِ صحبت شکستند          که گویی نبودست خودِ آشنایی

1 . سلامی گرم به جانانی که به منزله مردمک چشمم است.

2 . درود و تحیتی چو نورِ دلِ مردان خدا به جانانی که خلوتگه اهل دل را چون شمع روشن و نورانی می گرداند.

3 . از کوی مغان(محضر ولی خدا) رو متاب که آنجا کلید مشکل گشا می فروشند.

4 . شرابی که صوفی ریا کار را از پا در آورد، کجا می فروشند تا به ایشان دهم و از ریا دست کِشند.

5 . گرچه این دنیا چون عروسی دلربا در نهایت زیبایی است ولیکن بیش از اندازه بی وفا است.

6 . مومیایی، در طب قدیم برای معالجه شکستگی به کار می رفته است. اگر دلِ شکسته و مجروحِ مرا همتی باشد، از سنگدلان، مومیایی تقاضا نمی کند.

توضیحات، برگرفته از دیوان حافظ، با شرح موجز و فهرست موضوعی از محمد حسین مهر آیین، انتشارات برگ شقایق می باشد.