اگر یادتان باشد،‌ در اواخر دوره خاتمی، آمریکایی ها چند با به برخی نقاط مرزی ما موشک زدند و گفتند اشتباه شده است!!

به نظر شما چرا در دوره احمدی، این اشتباهات رخ نمی داد!

در دوره احمدی، غربی ها و خصوصا آمریکایی ها اولا که جرات یاوه گویی نداشتند و البته در صورت بروز هم، به آنها پاسخی درخور داده می شد.

احمدی هر مشکلی که داشت، به جای خودش مشکل بود و کار نداریم، اما انصافا شجاعت بالایی هم داشت.

اما دولت فعلیمان بیشتر به دولت ماست بندی می ماند!

کری که یاوه گویی می کند، فرمانده سپاه جوابش را می دهد، نه وزیر امور خارجه که هم مرتبه کری است!

تازه تلوزیون ما هم از ترس اینکه دولت محترم ناراحت شوند، سخنان فرمانده سپاه را به خوبی پوشش خبری نمی دهد!

نمی دانم. شاید یک برنامه است. اما تجربه نشان داده است که هر وقت با اقتدار و محکم جلو دشمن ایستادیم، دشمن عقب نشسته.

امیدوارم بعد از اینکه رابطه ما با اروپایی ها کمی برادرانه و خواهرانه شد،‌ دولت محترم این روند غیر عزتمندانه را در مقابل آمریکا ادامه ندهد. والا اصلا بعید نیست آمریکایی ها دوباره آن اشتباهات دوره خاتمی را تکرار کنند!

وقتی کری می گوید اگرایران توافقنامه را آتش بزند، گزینه نظامی روی میز است، اگر دولت شجاعی داشتیم توافقنامه را آتش می زد تا برای همگان روشن شود که یاوه گویی های کری، قیف و قپی بیش نیست.

عربى بیابانى و وحشى وارد مدینه شد و یکسره به مسجد آمد تا مگر از رسول خدا سیم و زرى بگیرد. هنگامى وارد شد که رسول اکرم در میان انبوه اصحاب و یاران خود بود. حاجت خویش را اظهار کرد و عطائى خواست. رسول اکرم چیزى به او داد، ولى او قانع نشد و آن را کم شمرد، بعلاوه سخن درشت و ناهموارى بر زبان آورد و نسبت به رسول خدا جسارت کرد. اصحاب و یاران سخت در خشم شدند و چیزى نمانده بود که آزارى به او برسانند، ولى رسول خدا مانع شد.

رسول اکرم بعداً اعرابى را با خود به خانه برد و مقدارى دیگر به او کمک کرد.

ضمنا اعرابى از نزدیک مشاهده کرد که وضع رسول اکرم به وضع رؤسا و حکامى که تاکنون دیده شباهت ندارد و زر و خواسته‏اى در آنجا جمع نشده.

اعرابى اظهار رضایت کرد و کلمه‏اى تشکرآمیز بر زبان راند. در این وقت رسول اکرم به او فرمود: «تو دیروز سخن درشت و ناهموارى بر زبان راندى که موجب خشم اصحاب و یاران من شد. من مى‏ترسم از ناحیه آنها به تو گزندى برسد. ولى اکنون در حضور من این جمله تشکرآمیز را گفتى. آیا ممکن است همین جمله را در حضور جمعیت بگویى تا خشم و ناراحتى که آنان نسبت به تو دارند از بین برود؟» اعرابى گفت: «مانعى ندارد.»

روز دیگر اعرابى به مسجد آمد، درحالى که همه جمع بودند. رسول اکرم رو به جمعیت کرد و فرمود: «این مرد اظهار مى‏دارد که از ما راضى شده، آیا چنین است؟» اعرابى گفت: «چنین است» و همان جمله تشکرآمیز که در خلوت گفته بود تکرار کرد. اصحاب و یاران رسول خدا خندیدند.

در این هنگام رسول خدا رو به جمعیت کرد و فرمود: «مثل من و این گونه افراد، مثل همان مردى است که شترش رمیده بود و فرار مى‏کرد، مردم به خیال اینکه به صاحب شتر کمک بدهند فریاد کردند و به دنبال شتر دویدند. آن شتر بیشتر رم کرد و فرارى‏تر شد. صاحب شتر مردم را بانگ زد و گفت خواهش مى‏کنم کسى به شتر من کارى نداشته باشد، من خودم بهتر مى‏دانم که از چه راه شتر خویش را رام کنم.

«همینکه مردم را از تعقیب باز داشت، رفت و یک مشت علف برداشت و آرام آرام از جلو شتر بیرون آمد. بدون آنکه نعره‏اى بزند و فریادى بکشد و بدود، تدریجا درحالى که علف را نشان مى‏داد جلو آمد. بعد با کمال سهولت مهار شتر خویش را در دست گرفت و روان شد.

«اگر دیروز من شما را آزاد گذاشته بودم حتما این اعرابى بدبخت به دست شما کشته شده بود- و در چه حال بدى کشته شده بود، در حال کفر و بت پرستى- ولى مانع دخالت شما شدم و خودم با نرمى و ملایمت او را رام کردم.»

مجموعه‏آثاراستادشهیدمطهرى    ج‏18    209     اعرابى و رسول اکرم ..... ص : 209

راستی در این میان، نکته ای برای من تعجب آور است که چرا صدا و سیما، این خبر را پوشش کاملی ندادند و تنها به مختصر اشاره ای بسنده کردند. شما می دانید چرا ؟!