چنانچه از تاریخ به دست می آید حکومت صفویه از برگزاری این جشن حمایت می کرده و شاید بتوان گفت این جشن در زمان صفویه رونق گرفته یا حتی ایجاد شده است! این در حالی است که جمهوری اسلامی با وجود اینکه حکومتی شیعه است با برگزاری این جشن به شدت مخالفت می نماید. این تفاوت عملکرد را در واقع باید در تفاوت مبنای این دو حکومت شیعی جستجو نمود. حتما شما هم نام اخباریان شیعه به گوش مبارکتان خورده است. قومی خشک مغذ و قشری اندیش که نمونه فکری اهل حدیث سنی می باشند. در مقابل این گروه، علمای عقل گرای شیعی می باشند که عقل را نه تنها مفتاح شریعت؛ که مصباح آن نیز می دانند و در فهم قرآن و روایات از عقل کمک می گیرند. تفاوت این دو نگاه، دو مذهبی را پدید می آورد که یکی می تواند با دنیای امروز تعامل کند و هم زمان دینش را نیز از خطرات آخر الزمان حفظ نماید و دیگری با دُگم اندیشی، قمه زنی را به نحوی ترویج نماید که غیر مسلمان وقتی نام شیعه را می شنود چیزی جز خشونت به ذهنش تبادر ننماید. در حکومت صفویه اخباریان رشد و رونق یافتند و در جمهوری اسلامی عقل گرایان.

عیدالزهرا یکی از مصادیقی است که تفاوت این دو دیدگاه را به وضوح می نمایاند. اخباریان با تکیه بر روایتی ضعیف السند و نامعتبر هر گونه گناه را تا سه روز حلال معرفی می کنند که امری است خلاف قرآن و روایات معتبر و با اعمالی شنیع، به تفرقه افکنی بین امت واحده اسلامی می پردازند و دل دشمنان اسلام را شاد می کنند و عقل گرایان شیعه با نامعتبر دانستن این روایت و رد چنین اعمالی با توجه به قرآن و سنت و عقل، به تعامل سازنده با هم کیشان سنی مذهب خود بر می آیند و در پی برقراری اتحاد بین امت اسلام بر علیه استکبار جهانی و کفار عالَم خوار هستند.

شاید اگر در حکومت صفویه نیز عقل گرایان فضای ظهور بیشتری میافتند، نه تنها ملاصدرای شیرازی از اصفهان به بیابان ها تبعید نمی شد، که از آن مهمتر اختلاف میان دو حکومت مسلمان صفویه و عثمانی که طبق اسناد تاریخی اروپایی ها نیز در آن می دمیدند، باعث بروز جنگ های خانمانسوز بین این دو و در نتیجه نابودی تمدن اسلامی و تشکیل شبه کشورها با مرزهای امروزی و رشد تمدن غربی بر پایه غارت سرزمین های اسلامی نمی گشت.

به امید روزی که از نعمت عقل استفاده کنیم...!

برای نظاره کردن دیدگاه مراجع لطفا کلیک بفرمایید.

در مطلبی که چند روز قبل نوشتم، به رعایت اعتدال در مورد زندگی در زمان حال اشاره شد و اما توضیح بیشتر:

اگرچه ما واقعا در زمان حال زنده ایم،‌ اما خیلی اوقات در زمان گذشته یا آینده زندگی می کنیم. به این معنا که در تخیلاتمان در مورد آن اوقات غوطه وریم. از نماز خواندنمان گرفته که حواسمان به کاری که مشغولش هستیم نیست تا بسیاری کارهای دیگر. اگرکمی در زندگیتا به این مساله دقت نمایید، حقیر را تصدیق خواهید کرد. البته مواظب باشید این توجه (در زندگی به زمان حال) حالت افراطی به خود نگیرد. چرا که ممکن است شما را دچار پوچی سازد که توضیحش را در اینجا بخوانید. جنبه مثبت این توجه، آرامش بخشی است و انسان از هیاهوی گذشته و آینده رهایی میابد و بی جهت استرس آن ایام را به خود راه نمی دهد. از طرف دیگر باید به آینده به اندازه ای توجه نمود که برای برنامه ریزی نیاز است، اما باید مواظب بود این توجه دچار افراط نشود که در آن صورت آرامش ما را دچار استرس و انتظار خواهد کرد.

نکته: اگر در زمان حال دچار مشکلات و سختی ها هستید،‌ باید به موفقیت های گذشته و به امیدهای آینده توجه نمایید و بدانید که «می گذرد»!

توجه به رویداد های گذشته به اندازه ای که باعث عبرت گیری و استفاده مناسب از تجربیات و امید بخشی (در مورد موفقیت های گذشته) شود خوب و لازم است اما اگر این امر نیز به حد افراط برسد، ممکن است انسان را دچار حسرت ها یا شوق های بی حاصل کند و در خود غرق نماید و انسان از زمان حال غافل شود.

بیت شعری منسوب به امیرالمومنین(ع):

ما فات مضی و ما سیأتیک فأین                    قم و اغتنم الفرصه بین العدمین

ترجمه: آنچه گذشته، گذشته و آنچه می آید، کجاست؟! برخیز و فرصتی که بین دو عدم وجود دارد را مغتنم شمار.

مطلب قبلی وبلاگ، توجه به زمان حال بود. در اینجا توجه افراطی به زمان حال را بررسی می کنیم:

اگر مدتی در زمان حال غوطه ور شویم و به نعمتهای خدادادی توجه کنیم درست است که آرامشی از این جهت میابیم که همیشه خود را در جستجوی چیزی نمی بینیم؛ اما مشکلی که پیش می آید این است که خب پس آینده هم همین است و انگیزه ای برای زندگی وجود ندارد. بلا تشبیه مثل بچه پول دارهایی که خودکشی می کنند. امااین مشکل زمانی پیش می آید که ما صرفا مادی فکر کنیم. ولی اگر به قیامت توجه نماییم این مشکل پیش نمی آید. توضیح اینکه در مورد قیامت و ارتباط آن با دنیا می شود به دو نحو نگریست. یکی اینکه دنیا مزرعه آخرت است را اینگونه معنی کنیم که اعمالی که اینجا انجام می دهیم در آنجا پاداش یا مجازاتش را دریافت می کنیم. نگاه دیگر اینکه پاداش یا مجازات اخرت، جنبه حقیقی و واقعی خود اعمال است که ظهور میابد. در نگاه دوم به این نتیجه می رسیم که باید وجود خود را توسعه دهیم و ارتقاء بخشیم. بنابر این باید در وجود خود به سراغ اموری رویم که در سرشت انسان وجود دارد و از اختصاصات انسان است و در همه انسانها یافت می شود و آنها را توسعه بخشیم تا انسانیتمان گسترش یابد. آقای جوادی آملی این امور را در چهار مساله خلاصه می کنند که عبارت اند از حقیقت جویی، خیر خواهی، زیبایی طلبی و حس پرستش. نتیجه اینکه اگر به قیامت توجه کنیم خصوصا از این جهت که آنجا قرار است خودِحقیقی ما ظهور یابد، از یک سو دچار پوچی نخواهیم شد و از دیگر سو، آینده را بر اساس انسانیتمان برنامه ریزی خواهیم کرد.