از این پیامک ها برای شما هم حتما می آید که:

{خدایا

قبل از شروع مهمانی ات که باید کلی پول خرج کنیم

هنگام مهمانی هم که نباید لب به غذا بزنیم

این چه مهمانی است؟!}

اگر چه این پیامک ها شوخی است. اما حکایت از یک مغالطه لفظی دارد.

ما از ابتدا، مهمانی را بد معنی کرده ایم.

از ابتدا، منظورم، همان مهمانی عادی متعارف بین خودمان است.

نقل شده که روزی امیرالمومنین(ع) مهمانی دعوت بودند.

قبل از رفتن به آنجا، به خانه آمدند و غذا تناول نمودند.

از ایشان سوال شد که مگر شما مهمان نیستید، چرا غذا می خورید؟

ایشان جواب دادند، من برای غذا خوردن به مهمانی نمی روم. بلکه برای دیدار یک مومن، به منزل او می روم.

{اعتبار روایت مذکور را نمی دانم. اما اصل مساله، مطلب درستی است.}

ما یک رفیقی داریم(ر . آ) که هر وقت به منزل ما می آید، وقت غذا که می خواهیم غذا بیاوریم، به شوخی می گوید ما آمده ایم خودتان را ببینیم!

خلاصه اینکه، باید اول هدف از مهمانی عرفی خودمان را درست مشخص کنیم. ما حق نداریم، کلام بزرگان دین را که می فرمایند «رمضان، ماه میهمانی خداوند است»، را بر هرچه خودمان به عنوان مهمانی می دانیم حمل کنیم. بلکه مهمانی در کلام ایشان، معنای خود را دارد.

انسانی که از ابتدا نابینا بوده است، خیلی کمتر از ما، همه چیز را مادی می بیند. او اصلا نمی فهمد سیاهی یعنی چه؟!

نمی فهمد سفیدی چیست؟! چون با عالَم ماده، ارتباطش محدود است.

اما ما، بخاطر نعمت چشم و سایر حواس، بیش از آنکه به عقل و دلمان متکی باشیم، به حواسمان متکی هستیم و خلاصه جنبه ماده گراییمان بیش از عقل گرایی و شهود است. به همین خاطر، خیلی یا شاید همه چیز را مادی تفسیر می کنیم و مادی می بینیم.

مهمانی را هم به همین خاطر، صرفا مادی تفسیر می کنیم.

مهمانی خداوند، به خوردن غذاهای آنچنانی و... نیست.(بر خلافه مهمانی عرفی، که ما به خوردن این چیزها تفسیر می کنیم!)

بلکه روح خدایی بشر که در طول یک سال، دچار سوء تغذیه شده است، در این مهمانی مقداری به سمت فطرت اصلی اش متوجه می شود و خداوند می خواهد که در این یک ماه، این انسان را که از نیازهای روحش کاملا غافل گشته است، هشیار کند و به او بفهمان که:

ای انسان، تو فقط همین گوشت و پوست و استخوان نیستی، بلکه در تو عالَمی به وسعتی بی نهایت که متناسب با روح خدائیت است نهاده شده است

پس ای انسان، انسان باش و انسانیت خود را به یاد آور.

{از آن کسان مباشید که خدا را فراموش کردند و خدا نیز چنان کرد تا خود را فراموش کنند. ایشان نافرمانند.} (19حشر).