دینداری در جامعه ما از زندگی مردم ما جدا شده است. این چکیده کلامی از آقای جوادی آملی است. یعنی مردم زمان مراسمات دینی مثل محرم و رمضان، به دنبال مراسمات می روند و وقتی به زندگی باز می گردند کار خود را انجام می دهند و کاری به دین ندارند.

کم نیستند مذهبی هایی که وقتی به عملکرد اجتماعیشان نگاه کنید می بیند که افراد قالتاق و کلاهبرداری اند. یک دینداری احساسی داریم. همانطور که برای علی اصغر ع خوب گریه می کنیم خوب هم سر علی اکبرهای جامعه کلاه می گذاریم.

این مشکل، در ملی گراییمان هم هست. یعنی وقتی ادعای ایران دوستی می کنیم، هیچوقت منظورمان این نیست که اگر یک مقام و مسئولیتی داشتیم بخاطر ملت و کشورمان حاظریم اختلاس نکنیم، دزدی نکنیم، وجدان کاری داشته باشیم و... .

خیلی از کسانی که می گویند محمد ص پیامبر عربهاست و کورش پیامبر ما، نه کورش را قبول دارند و نه محمد را . بلکه به دنبال راه فرار از مسئولیت اند و یک جوری می خواهند ملی گرایی را جایگزین قوانین دینی کنند. شاید فکر می کنند از این راه بهتر می شود از عمل گرایی و قانون مداری گریخت!

همانطور که خیلی از مذهبی ها قوانین دین را اجرا نمی کنند، خیلی از ملی گراها هم قوانین ملیت را اجرا نمی کنند.

همانطور که دینداریمان احساسی است ، ملی گرایی مان هم احساسی است.

تا قانون مدار نشویم، و عمل گرا نشویم و فقط به احساسات و حرف زدن بسنده کنیم، پیشرفت در کار نیست.

الان که قبل از انتخابات است، به جای اینکه گروه ها و افراد، برنامه دهند، صرفا افراد، موضوعیت دارند و در تبلیغات هم یک تبلیغات احساسی روی فرد می شود و یکی رای می آورد و ادامه ماجرا!!

این مشکل را فقط با فرهنگ سازی می شود حل کرد.