خدا را شاکرم که امروز توفیق داد توانستم به وقت شام را ببینم.

نکات مهمی در فیلم به آنها اشاره شده که البته بیشتر برای کسانی که ماجرای سوریه را پیگیری می کنند معلوم خواهد بود. مثل اینکه اشاره ای به دلیل همراهی اولیه برخی شیوخ سوریه با داعش دارد، یا اینکه برخی از داعشیان کسانی بودند که در غرب به فساد و هرزگی مشهور بوده اند و حالا خود را به نام اسلام به سوریه رسانده اند تا از آب گل آلود ماهی بگیرند.

برخلاف یتیم خانه که با همه ناراحت کنندگی اش آخرش انسان احساس شعفی درونی می کند، این فیلم شما را با ناراحتی به حال خود رها می کند. شاید سازنده خواسته این ناراحتی باقی بماند تا بیننده پس از دیدن فیلم به این فکر کند که پاسخ این همه سختی و رنج مدافعان حرم و خانواده هایشان را چه کسی خواهد داد؟!

در واقع تفاوتی که بین یتیم خانه و به وقت شام است این است که یتیم خانه، آن غرور و پیروزی که با زحمت نیروهای انقلابی برای همه ملت به دست می آید را نشان می دهد و به وقت شام، آن سختی و غم و غصه ای که همان نیروهای انقلابی و خانواده شان متحمل می شوند را (و البته در شعف آن پیروزی و غرور گاهی فراموش می شود).

به دوستان توصه می کنم حتما فیلم را در سینما تماشا کنند. نادیده گرفتن این زحمت، بی انصافی است و حداقل انصاف این است که فیلم را در سینما تماشا کنیم. البته به نظر حقیر بردن کودکانتون به همراه خود برای دیدن فیلم به صلاح نمی باشد.

سلامتی عمو ابراهیم صلوات