حتما شما هم این استدلال حیوان مدارانه را شنیده اید که در پی اثبات این مطلب است که ثروتمند حق دارد به اندازه دارایی اش و بدون توجه به مسائل دیگر، خرج کند.

انسان دارای دو بُعد خاکی و افلاکی است و به عبارت دیگر دو نحوه علایق در او وجود دارد. یکی آن دسته از علایق که با حیوان مشترک است و دیگری آنکه اختصاص به انسان دارد. زندگی بر اساس علایق حیوانی را می توان زندگی حیوان مدارانه نامید.

سوال: اگر حقیر در آمد چند میلیونی داشته باشم و مثلا باجناغم درآمد یک میلیونی، آیا بنده این حق را دارم که به هر نحو بخواهم از دارایی ام استفاده کنم؟ آیا در این میان نباید به اطرافیانم نیز توجه داشته باشم؟ مثلا اگر باجناغم پراید دارد آیا بنده حق دارد ماشین آنچنانی سوار شوم؟ اگر باجناغ من هم دل نداشته باشد! آیا بچه او دل ندارد؟ اینکه یک ثروتمند در این امور بخواهد به همه جامعه نگاه کند شاید مقداری نشدنی باشد، اما آیا حداقل به اطرافیانش نباید توجه داشته باشد؟! آیا این حرف اشتباهی است که بگوییم اگر می خواهی ماشین آنچنانی سوار شوی، لازم است به باجناغت(اطرافیانت) نیز کمک کنی تا او نیز کمی به تو نزدک شود؟ دیگرانی که چنین ثروتی ندارند و چنین زندگی ثروتمندانه ای را می بینند آیا دچار مشکلات روحی و حتی بزه اجتماعی نمی شوند و اگر چنین شود آیا مسئولیتش بر عهده آن ثروتمندی که چنین خود نمایی کرده است نمی باشید؟ که البته می باشد! {پس [قارون‏] با کوکبه خود بر قومش نمایان شد؛ کسانى که خواستار زندگى دنیا بودند گفتند: «اى کاش مثل آنچه به قارون داده شده به ما [هم‏] داده مى‏شد؛ واقعاً او بهره بزرگى [از ثروت‏] دارد.»(79/سوره قصص)}

آنکه قائل به دارندگی و برازندگی است، علاقه رفاح طلبی و خودنمایی خویش را بر هر چیزی مقدم می دارد و آنکه در مقابل، با وجود دارایی، به پیرامون خود نیز توجه دارد انسانیت خویش را به علائق حیوانی نمی فروشد.

البته این مساله در مورد مسئولین جامعه (که بسیار هم این مسائل را رعایت می کنند!!) درجه اهمیت بسیار بالاتری دارد. ساختمان های اداری و بانک های ما چرا باید تشریفاتی باشند و تجملات را ترویج کنند؟ آیا حکومتی را که مسئولینش در تجملات غوطه وراند را می توان اسلامی خواند؟!

کجایند مردان بی ادعا؟!