در مطلبی که چند روز قبل نوشتم، به رعایت اعتدال در مورد زندگی در زمان حال اشاره شد و اما توضیح بیشتر:

اگرچه ما واقعا در زمان حال زنده ایم،‌ اما خیلی اوقات در زمان گذشته یا آینده زندگی می کنیم. به این معنا که در تخیلاتمان در مورد آن اوقات غوطه وریم. از نماز خواندنمان گرفته که حواسمان به کاری که مشغولش هستیم نیست تا بسیاری کارهای دیگر. اگرکمی در زندگیتا به این مساله دقت نمایید، حقیر را تصدیق خواهید کرد. البته مواظب باشید این توجه (در زندگی به زمان حال) حالت افراطی به خود نگیرد. چرا که ممکن است شما را دچار پوچی سازد که توضیحش را در اینجا بخوانید. جنبه مثبت این توجه، آرامش بخشی است و انسان از هیاهوی گذشته و آینده رهایی میابد و بی جهت استرس آن ایام را به خود راه نمی دهد. از طرف دیگر باید به آینده به اندازه ای توجه نمود که برای برنامه ریزی نیاز است، اما باید مواظب بود این توجه دچار افراط نشود که در آن صورت آرامش ما را دچار استرس و انتظار خواهد کرد.

نکته: اگر در زمان حال دچار مشکلات و سختی ها هستید،‌ باید به موفقیت های گذشته و به امیدهای آینده توجه نمایید و بدانید که «می گذرد»!

توجه به رویداد های گذشته به اندازه ای که باعث عبرت گیری و استفاده مناسب از تجربیات و امید بخشی (در مورد موفقیت های گذشته) شود خوب و لازم است اما اگر این امر نیز به حد افراط برسد، ممکن است انسان را دچار حسرت ها یا شوق های بی حاصل کند و در خود غرق نماید و انسان از زمان حال غافل شود.

بیت شعری منسوب به امیرالمومنین(ع):

ما فات مضی و ما سیأتیک فأین                    قم و اغتنم الفرصه بین العدمین

ترجمه: آنچه گذشته، گذشته و آنچه می آید، کجاست؟! برخیز و فرصتی که بین دو عدم وجود دارد را مغتنم شمار.