مطلب قبلی وبلاگ، توجه به زمان حال بود. در اینجا توجه افراطی به زمان حال را بررسی می کنیم:

اگر مدتی در زمان حال غوطه ور شویم و به نعمتهای خدادادی توجه کنیم درست است که آرامشی از این جهت میابیم که همیشه خود را در جستجوی چیزی نمی بینیم؛ اما مشکلی که پیش می آید این است که خب پس آینده هم همین است و انگیزه ای برای زندگی وجود ندارد. بلا تشبیه مثل بچه پول دارهایی که خودکشی می کنند. امااین مشکل زمانی پیش می آید که ما صرفا مادی فکر کنیم. ولی اگر به قیامت توجه نماییم این مشکل پیش نمی آید. توضیح اینکه در مورد قیامت و ارتباط آن با دنیا می شود به دو نحو نگریست. یکی اینکه دنیا مزرعه آخرت است را اینگونه معنی کنیم که اعمالی که اینجا انجام می دهیم در آنجا پاداش یا مجازاتش را دریافت می کنیم. نگاه دیگر اینکه پاداش یا مجازات اخرت، جنبه حقیقی و واقعی خود اعمال است که ظهور میابد. در نگاه دوم به این نتیجه می رسیم که باید وجود خود را توسعه دهیم و ارتقاء بخشیم. بنابر این باید در وجود خود به سراغ اموری رویم که در سرشت انسان وجود دارد و از اختصاصات انسان است و در همه انسانها یافت می شود و آنها را توسعه بخشیم تا انسانیتمان گسترش یابد. آقای جوادی آملی این امور را در چهار مساله خلاصه می کنند که عبارت اند از حقیقت جویی، خیر خواهی، زیبایی طلبی و حس پرستش. نتیجه اینکه اگر به قیامت توجه کنیم خصوصا از این جهت که آنجا قرار است خودِحقیقی ما ظهور یابد، از یک سو دچار پوچی نخواهیم شد و از دیگر سو، آینده را بر اساس انسانیتمان برنامه ریزی خواهیم کرد.