آماده ... همه بگید سیب! . . . یک، دو، سه . . . چیریک!

اگرچه در واقع ما در زمان حال زندگی می کنیم؛ اما خیلی از اوقات به این مساله توجه نداریم و در تخیلاتمان در مورد گذشته یا آینده، غرق می شویم؛ به نحوی که متاسفانه خیلی اوقات از نعمتهایی که در زمان حال داریم غافل می شویم. حتی مثلا وقتی در تفریح هستیم، بیش از آنکه از آن لحظات لذت ببریم و به همان اوقات و نعمتهایی که داریم توجه کنیم، وقتمان را به عکس گرفتن می گذرانیم تا در آینده از دیدن آنها لذت ببریم! یا اینکه به جای لذت بردن از خوشمزگی امروز بچه هایمان، صرفا همه تلاشمان را برای ثبت آنها وقف می کنیم تا در آینده از دیدن آنها لذت ببریم (بخوانید حسرت بخوریم!)! وقتی غذا می خوریم در این فکریم که بعد از غذا چه کار داریم، وقتی می خواهیم بخوابیم در این فکریم که بعد از خواب چه کار داریم، وقتی و وقتی و وقتی!

البته ثبت کردن و عکس گرفتن بسیار عالی است؛ اما به دو شرط:

یکی اینکه آنقدر مشغول این کار نشویم که نسیه فردا، ما را از لذت نقد امروز غافل نماید و

دوم اینکه وقتی به فردا رسیدیم، باز همان ماجرای گذشته تکرار نشود که ما از لذت بالفعل، به امید لذت بالقوه غافل شویم!

این مساله با آینده نگری هیچ منافاتی ندارد؛ در صورتی که به این امر توجه نماییم که برنامه ریزی برای آینده به این خاطر است که وقتی زمان آینده رسید از آن استفاده کنیم؛‌ نه اینکه در زمان آینده نیز باز همان قصه تکرار شود!

نکته مهم اینکه گفته نشود پس ما دنیا را بچسبیم و آخرت که آینده است را رها کنیم! چرا که این شبهه اصلا جای طرح ندارد و ارتباطی با بحث ما نمی تواند داشته باشد. چون از یک سو، لذت بردن از نعمتهای زمان حال، خود نوعی آخرت گرایی است؛ از این جهت که وقتی به این نعمتها توجه نماییم و از یاد آنها و یاد خالق آنها غافل نشویم در واقع برای آخرتمان توشه فراهم نموده ایم. علاوه بر اینکه ما نگفتیم آینده را رها کنیم؛ بلکه عرضمان این بود که گاهی آنقدر در آینده یا گذشته غرق می شویم که زمان حال را فراموش می کنیم و باید اعتدال را در این بحث مورد توجه قرار داد.

نکته جالب اینکه از همین جهت می توان ادیان را دسته بندی نمود. برخی ادیان صرفا به آخرت نظر دارند و اصلا به امور دنیا و ساختن دنیا توجه نمی کنند که ادیان صرفا معنوی اینگونه اند مثل مسیحیت، ‌بودا و عرفان های شرقی. اما برخی مثل اسلام هم دنیا را مورد توجه قرار داده است و هم آخرت را. در قنوت نمازمان می گوییم خدایا نیکویی های دنیا و نیکویی های آخرت را به ما عنایت فرما. جالب اینکه در این دعا، ابتدا دنیا مطرح شده است؛ و فراموش نکنیم که دنیا مزرعه آخرت است.

در موارد متعدد در مقایسه اسلام و سایر ادیان و تفکر متفکرین، بارها این اعتدال را از اسلام مشاهده نموده ام.

الهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم