بالاخره پس از حصول جمع بند، سردمداران آمریکا، نکته ای را که جلیلی دو سال قبل بدان اشاره کرده بود تایید نمودند و گفتند که: «اگر توافق نمی شد،‌ قایق تحریم غرق می شد».

دقت در این جمله، اشتباه دولتمردان ما را در تن دادن به هر نوع توافقی به خوبی نشان می دهد.(اگر تذکرات رهبری و حمایت ها و تلاش دلواپسان نبود، قصد دولت تن دادن به هر توافقی بود. امروز هم هر چه در این توافق به دست آمده مرهون مقاومت است و هر کوتاه آمدن نابجایی نتیجه نظریه هر توافقی بهتر از عدم توافق است می باشد و با توجه به این مساله می توان گفت مقاومت بیشتر، می توانست نتیجه ای بهتر به همراه داشته باشد). اگرچه آنچه امروز به دست آمده است نیز اگر متن توافق همان باشد که مسئولین وزارت خارجه به صورت فارسی منتشر کرده اند، جای تقدیر و تشکر دارد و با وجود اینکه برخی نکات مبهم و محدودیت های بلند مدت در آن است می توان در کل گفت نتیجه بدی نیست. اگرچه می توانست با کمی مقاومت بیشتر، نتیجه ای بس بهتر حاصل شود.

گروهی از آمریکا شناسان ایرانی در مورد افرادی که در آمریکا در مورد ایران به صورت تخصصی کار می کردند و به دولت آمریکا پیشنهاداتی داشتند را مورد بررسی قرار داده اند. در این پژوهش که یک سال به طول انجامیده، این افراد، به چهار گروه تقسیم شده اند:

1 . گروهی که خواهان براندازی جمهوری اسلامی است و در این راه حاضر است از هر ابزاری ولو جنگ استفاده کند. این تندرو ترین گروه است که 18 درصد آن افراد را شامل می شود. در دوره بوش این تفکر در راس قدرت بود.

2 . گروهی که متنقد سیاست خارجی آمریکا هست و می گوید برای آمریکا خوب نیست که درکشورهای دیگر دخالت کند و گاها منافع کشورهای دیگر مثل اسرائیل را بر منافع خود برتری دهد. این گروه خواهان تغییر ریشه ای سیاست خارجی آمریکا هستند که 5 درصد افراد را شامل می شوند.

3 . گروهی که خواهان بر اندازی جمهوری اسلامی نیست. بلکه به این نتیجه رسیده است که براندازی جمهوری اسلامی ممکن نیست و باید به دنبال تعامل راهبری با ایران بود تا بتوان از این طریق منافع آمریکا در منطقه را تامین کرد. یعنی آمریکا باید قدرت جمهوری اسلامی را بپذیرد و از راه تعامل با آن، ‌به دنبال کسب منافع خود باشد.(افراد این گروه، افراد علیه السلامی نیستند که بخاطر حقیقت و این حرفها به این نتیجه رسیده باشند. بلکه برای کسب منافع آمریکا با توجه به مقاومت ملت ایران،‌ تنها راه را در این می دانند که تعامل کنند). این گروه 31 درصد افراد مورد مطالعه را تشکیل می دهند.

4 . گروه چهارم مثل گروه اول به دنبال براندازی جمهوری اسلامی است. اما در روش با گروه اول متفاوت است. اینها معتقداند که روش مخالفت عریان جواب نداده و باید از راه مذاکره و مکر و حیله کار براندازی را پیش برد و در واقع به دنبال براندازی نرم و فروپاشی از درون هستند و بر ترویج ضد فرهنگ ها و اختلاف افکنی و تشکیل اجماع جهانی بر علیه ایران تاکید دارند. مثلا در بحث آذربایجان می گویند این خوب است که تلاش کنیم آذربایجان از ایران جدا شود اما اگر این مساله را به صورت واضح پیگیری کنیم نتیجه عکس دارد و باعث همبستگی ایرانی ها می شود. (یک مصداق از این نحوه عملکرد را می توان با دقت در تیتر شرق یافت!)این دسته 46 درصد افراد مورد مطالعه را شامل می شوند و تفکر غالب در دولت اوباما می باشند.

بادقت در رفتار سیاسی سیاستمداران کشورمان می توان تقسیمی شبیه آنچه ذکر شد را تصور نمود:

1 . گروهی که آمریکا را صراحتا دشمن می دانند و در مقابلش ایستاده اند و البته در روش، کمتر سیاست به خرج می دهند.

2 . گروهی که با آمریکا موافق اند و حاضر هستند آنرا دوست و برادر بخوانند و کعبه آمالشان آنجاست و می گویند باید هرچه می گوید را گوش دهیم که او چیزی جز خیر ما را نمی خواهد!

3 . گروهی که به آمریکا نگاه خوبی ندارند. اما به این نتیجه رسیده اند که برای حل مشکلات، ‌چاره ای جز تسلیم و رابطه با او  نداریم و در واقع کلید حل مشکلات را در لوزان و ژنو جستجو می کنند.

4 . گروهی که آمریکا را دشمن می دانند و به هیچ وجه به او اعتماد ندارند و در واقع در هدف با گروه اول یکی هستند. اما روشی متفاوت با گروه اول را دارند و معتقداند باید مسائل مختلف را در این مبارزه مد نظر قرار داد و البته مبارزه با استکبار را به هیچ وجه تعطیل پذیر نمی دانند.

اگرچه امروز در دولت تدبیر و امید، افرادی هستند از قبیل گروه دوم، اما تفکر غالب در این دولت را شاید بتوان گروه شماره سه دانست. در مقابل، گروهی که امروز در آمریکا در راس قدرت است، گروه چهارم می باشد. یعنی دولت آمریکا به دنبال فروپاشی جمهوری اسلامی از راه حیله گری است؛ در حالی که نگاه دولت ایران به دولت آمریکا به عنوان کلید حل مشکلات است و این یعنی فقط خدا به دادمان برسد!

امیدوارم در انتخابات های پیش رو، ملت ایران، گروه چهارم را در راس قدرت قرار دهند.

مطلبی به نقل از استاد خسرو پناه:

حدود شصت سال قبل متخصصین ایرانی به مکه رفتند تا سرویس بهداشتی احداث کنند. وقتی سرویس بهداشتی ساخته شد، وهابی ها گفتند: «هذا شرک»؛ این شرک است و بدعت است و هر کس نیاز به قضای حاجت دارد به بیابان برود!

امروزه استفاده از امکانات ارتباطی اعم از تلفن همراه، تبلت، شبکه های اجتماعی، ماهواره و ... در جامعه رونق فراوان دارد و همین رونق فراوان است که می تواند مشکلاتی رابه همراه داشته باشد که توجه به نکات زیر را ضروری می نماید.

1 . مشخص نمودن مبنا و نگرش. برای استفاده از این امکانات، ابتدا باید مبنا و نگرش اصلی خود را مشخص کنیم. چون وقتی ما به سراغ این امکانات می رویم، باید دست به انتخاب بزنیم. برای این کار لازم است ملاک انتخاب داشته باشیم که آن ملاک، همان مبنا و نگرش ما است. یعنی نباید اینگونه باشیم که هرچه نشان دهند را تماشا کنیم؛ بلکه نشان دادنی های فاخر را باید انتخاب کرد و نشان دادنی های بُنجل را برای افراد بُنجل گذاشت.

2 . انتخاب. اگر بدون انتخاب عمل کنیم و صرفا یک پیام گیرنده صرف باشیم، به این معنی است که ما خود را شهروند درجه دو فرض نموده ایم و پیام دهنده را شهروند درجه یک و تصورمان از پیام دهنده این است که یک سری واقعیات! را به ما ارائه می دهد؛ پس هرچه داد را باید قبول کرد!

3 . فعالانه عمل نمودن و نه منفعلانه. گذاشتن علامت سوال، جلوی پیام هایی که ارائه می شود، را می توان فعالانه دیدن نامید. یعنی نباید اینگونه باشیم که هرچه نمایش داده می شود را به عنوان یک واقعیت و سخن حق، قبول کنیم؛ که البته این، ممکن نیست مگر به اینکه خود، اهل مطالعه و تفکر باشیم و به عبارتی سعی کنیم باسواد باشیم!

4 . زمان تامل. برای رعایت نکته سوم، ‌نیاز به زمان تامل داریم. یعنی ذهن ما برای پردازش اطلاعات نیاز به زمانی دارد که اطلاعات به او داده نشود؛ بلکه فضای تامل و تفکر و آرامشش برایش فراهم گردد.

5 . محدود نمودن ورودی های اطلاعاتی. رعایت نکته چهارم، با سیل اطلاعاتی که به سمت ما روان است ممکن نمی باشد. بنابر این باید این سیل را محدود نمود و قابل کنترل ساخت. یعنی باید راه های ورود اطلاعات را با توجه به وقت و امکانات و مطالعه ای که داریم، محدود نماییم. ورود همه جانبه اطلاعات و عدم پردازش آنها، اضطراب آور است و مانع استفاده صحیح از اطلاعات می شود.