وقتی در زندگیمان ، چیزی برایمان مهم است و به عنوان هدفمان قرار می گیرد، سایر چیزها برایمان یا ابزار برای رسیدن به آن هدف است یا ارزشی ندارد و از کنارش با بی توجهی می گذریم .

مثلا اگر در زندگی هدفمان درس خواندن باشد (اگر چه برای کسب شهرت و ...) در این صورت ، بازیهای رایانه ای و یا خرید ماشینهای فلان جور و ارتقاء دادن منزلمان به خانه ای آنچنانی از ارزش کمتری برخوردار است . یعنی اگر بین وقت گذاشتن برای درس و وقت گذاشتن برای گرفتن وام خودرو برای ارتقاء ماشین از پراید به مگان، تزاحمی پیش آید بی خیال وام می شویم و  وقتمان را برای درس می گذاریم .

با توجه به این مطلب ، فکر کنیم اگر هدفمان خدای تبارک و تعالی باشد ، چه می شود...

گاهی لازم است انسان در بعضی مسائل ، راه بی خیالی طی کند...

از آنجا که هر کدام از نعمتهای خدای تعالی ، باید در جای خود استفاده شود ، جای بی خیالی ، آنجاست که  مشکل غیر قابل حلی داشته باشد یا چیزی از دست داده باشد که نتواند به دستش آورد . در اینجور مواقع اگر بی خیال نشود ( یعنی به آن فکر کند و دست بردارش نباشد و ...) فقط زندگی آینده اش را خراب می کند و وقتش را تلف...

نکته : در آنجا که امیدی هست، جای بی خیالی نیست و در جای بی خیالی ، امیدواری معنی ندارد .